William Eugene Smith (1918 - 1978)

William Eugene Smith werd vooral bekend door ‘humanistische fotografie’ in de journalistiek te introduceren. Er waren weinig andere fotojournalisten die zijn voorbeeld volgden. Smith was ook de eerste die begon met het maken van fotografische essays in de moderne fotojournalistiek. Hij werd zowel bekritiseerd als gerespecteerd om zijn passie voor de waarheid en omdat hij volledig toegewijd was aan zijn missie als fotograaf.

Zijn werk kan grofweg worden gekarakteriseerd in twee woorden: ‘esthetisch’ en ‘sociaal’. Smith had een sterk gevoel voor compositie, het creëren van een illusie met diepte en omvang. Dit wordt snel duidelijk als je kijkt naar zijn reportages, bijvoorbeeld: Spanish Village, Country Doctor, Man of Mercy, etc. In zijn foto’s zijn ritmische en geometrische principes verwerkt. Smith wilde de kijker de impressie geven van ‘eeuwige rust’. Smith kon de ruimte in zijn foto’s gebruiken door middel van richting, beweging, overzicht en belichting.


Voor de verdeling van zijn composities gebruikte Smith vaak de “rule of thirds” (bij de ‘rule of thirds’ verdeel je het beeld in 9 gelijke vlakken zoals in de afbeelding rechts). Smith heeft met verschillende foto’s bewezen, gebruik te maken van een al honderden jaren oude en één van de belangrijkste principes van de esthetiek van de visuele kunst.

Al zijn werk dat hij heeft gemaakt tijdens de periode dat hij voor verschillende tijdschriften werkte (o.a. Newsweek en Life) hebben een sterk menselijk en moreel motief. Op esthetisch en moreel gebied zijn de normen van Smith de beste voorbeelden geworden voor iedereen die na hem kwam.

Structuur van beelden

Volgens velen raakt Smith in bijna al zijn foto’s een gevoelige snaar. De foto’s die hij gemaakt heeft in 1944 tijdens de oorlog in Japan worden als erg meeslepend gezien.Drama en pijn zijn aspecten die vaak voorkomen.. Dit wordt geaccentueerd omdat de foto’s zwart wit zijn.

Smith maakte geen ‘gewone foto’s’ met een vrolijk verhaal er achter. Veel van zijn werk laat de gruwelijke kant van het leven zien, vol met verdriet. Eugene Smith wilde voornamelijk duidelijk maken wat voor verschrikkingen een oorlog met zich mee brengen..


Smith laat niet alleen pijn en drama in oorlog zien, maar ook haat en woede in het dagelijks leven. Een voorbeeld hiervan zijn foto’s van de Klu Klux Klan in Noord Carolina, Amerika. William Eugene Smith heeft deze foto’s van zo dichtbij kunnen maken omdat hij er echt tussen liep. Onverschrokken begaf hij zich met zijn camera op de gevaarlijkste plekken.

Manier van fotograferen

Eugene Smith is vooral bekend van zijn fotografische essays die hij maakte voor verschillende Amerikaanse weekbladen. Hij stortte zich op het onderwerp en maakte verschillende indrukwekkende reeksen. Zo volgde hij Amerikaanse soldaten in de tweede wereld oorlog. Tijdens de oorlog raakte hij zelfs gewond. Hij vergat naar beneden te duiken maar hij had naar eigen zegge wel een mooie foto. Volgens hem was de val het wel waard. Met zijn essays wilde hij voornamelijk de nadruk leggen op de misstanden in de wereld. Hij wilde de menselijke kant laten zien. Iedereen de foto ziet, zou emotioneel geraakt moeten zijn. De soldaten aan het front in de WOII, slachtoffers van vervuild water in Japan en de inwoners van een Spaans dorp. Zo maakte hij ook een serie foto’s van een donkere vrouw, Maude Callen, die werkte in een arme gemeenschap in het onrustige zuiden van de Verenigde Staten. Hij volgde haar wekenlang zodat hij de echte waarheid kon laten zien. Hij wilde Amerika de schrijnende situatie laten zien van een sterke vrouw die een onmogelijke situatie leeft omdat zij wordt gediscrimineerd.

Maar hij fotografeerde niet alleen de ongelukkige situaties in de samenleving. Met de serie "The Walk to Paradise Garden," liet hij zijn kinderen zien die door de tuin liepen. Dit is één van zijn zachtaardige, maar niet minder mooie, portretten reeks.
Met zijn laatste essay strijdt hij weer tegen onrechtvaardigheid. Hij laat de slachtoffers van vervuild water in Japan zien. Samen met zijn tweede vrouw streed hij tegen het onrecht van deze mensen die leefden van de visvangst uit het met kwik vervuilde water.

De humanitaire stijl van Smith’s fotografie wordt tegenwoordig nog steeds toegepast. Er wordt zelfs jaarlijks een prijs uitgereikt aan die fotograaf die op een soortgelijke manier het wel en wee van de wereld en zijn bewoners vast kan leggen met de camera: ‘the Eugene Smith Award’. In 2005 is de prijs uitgereikt aan Pep Bonet, een Spaans/Nederlandse fotograaf.
Hij kreeg de prijs voor zijn serie 'Faith in Chaos', waarin Bonet een beeld van de wederopbouw van het door oorlog geteisterde Sierra Leone schetst. Bonet werkt veelvuldig in Afrika. De afgelopen jaren verbleef hij onder meer in Zambia, Congo, Soedan en Ethiopie. De prijs, 30.000 euro is te besteden aan de afronding van een fotografisch project en werd eerder verleend aan onder meer Trent Parke, Eugene Richards, Sebastiao Salgado, James Nachtwey en Carl de Keyzer